Achtergrond

Ik ben Annette Beeftink en kom uit een familie waar er, zo lang als ik mij kan herinneren, karakteristiek over ‘de oude mensen’ werd gesproken. Toch moet er een tijd zijn geweest dat die oude mensen nog niet zo heel oud waren ook al waren zij dan wel de oudste generatie.

Mijn ouders waren enig kind, waardoor de zorg voor hun ouders en kinderloze ooms en tantes op hen neer kwam. Deze last werd over het algemeen heel meegaand en blijmoedig gedragen; droeg zelfs vaak bij aan de levensrake humor die ons bond en waar we met elkaar zo van genoten.

Toen mijn oma overleed kwam mijn opa bij ons in huis wonen. Hij at apart en respecteerde de maaltijd als gezinsmoment. Mogelijk is dit één van de weerkerende sleutelsituaties waardoor het goed ging. Evenals opa’s dagelijkse uitroep ‘Dankbaar!’

Ervaringen

Ooit ben ik op de rand van de dood geweest – het was als een niemandsland of zoals iemand eens zei: iedersland. Ik weet niet hoe het komt, maar soms zie ik iets van dit schemergebied terug in de blik van mensen met dementie.

Als fysiotherapeute en coördinator van een Ontmoetingscentrum voor mensen met vergeetachtigheid en hun mantelzorgers heb ik meegemaakt wat de ziekte dementie voor mensen kan betekenen.

De manier waarop iets niet meer vanzelfsprekend is, de verrassende associaties en de onmacht toonden een wereld waar veel te leren en te ontdekken viel.

Vanuit dit ontzag ben ik aan de slag gegaan met het opzetten van een Dementie Museum.

*Zie verder mijn LinkedIn profiel.