Een paar jaren geleden vroeg ik mij af: wat ontbreekt er nog in Dementieland? En toen, tijdens een bezoek aan Wenen wandelend langs het Blinden Museum ‘Dialog im Dunklen’, kwam als een eyeopener het antwoord op deze vraag in mij op: een Dementie Museum!

Een museum gewijd aan deze ziekte zou immers alle domeinen kunnen verbinden en overstijgen. Kunst, Cultuur, Welzijn, Zorg, Onderwijs en Technologie. Een kroon op die algehele integratie. Maar misschien een nog wel belangrijkere bestaansreden van het Dementie Museum is dat er niet alleen over dementie maar vooral door mensen met dementie en hun mantelzorgers veel te ontdekken valt over de essenties van het leven. En misschien heeft dit wel een museumeigen verkwikkende werking.

Oriëntatie

Er volgde een jaar waarin ik het idee toetste bij verschillende mensen en een poging waagde om het verder uit te werken. De reacties waren belangstellend en positief, maar de uitwerking was niet eenvoudig. Wat is een Museum zonder collectie? Welke keuze ligt voor de hand: vaste, reizende of virtuele tentoonstellingen? Of is het Dementie Museum een verzameling van / platform voor georganiseerde tentoonstellingen op het gebied van dementie? Welke expertise is nodig? Is er een verdienmodel mogelijk? En misschien wel de hamvraag: wat is precies de ‘klantwaarde’?